Το να είσαι έλληνας στο εξωτερικό. Η περίπτωση της Δυτικής Ευρώπης.

Έχουν περάσει περίπου δεκατέσσερις  μήνες. Έναν, έναν τους  μετράω. 

Ξέρεις πως τα μετράω κυρίως; Έχω πατεντάρει τη δική μου μονάδα μέτρησης, τη λεγόμενη ‘παραμονή’. Παραμονές χριστουγέννων καταλαβαίνεις την έλλειψη της ‘χριστουγεννιάτικης μυρωδιάς’ της Ελλάδας, παραμονή πάσχα και Μεγάλης εβδομάδας, σου λείπει η προετοιμασία των-εκτός των άλλων- φωνακλάδικων οικογενειακών τραπεζιών. Παραμονή καθαράς δευτέρας , νιώθεις την κρυάδα της –one ordinary day as the others- που κυριαρχεί.

Η αρχή. Νομίζω πως πάντα είχα στο μυαλό μου πως δε με χωράει η Ελλάδα, το θέλω να φύγω και να γνωρίσω νέους πολιτισμούς και λιμάνια ξένα. Στη πρώτη μου Ευρωπαική εξόρμηση, ένιωθα γοητευμένη. Λίγο πολύ για να σου δώσω να καταλάβεις , ένιωθα πως  άλλος ανθρωπος δε το χει κάνει το πράγμα τούτο. Μου άρεσαν τα σούπερ μάρκετ, η ποικιλία προιόντων και τιμών, τα νέα κτίρια, οι διαφορετικοί ανθρώποι, όλα.  

Είναι ένα διάστημα το οποίο εγώ ονομάζω ‘ο γέροντας μέσα μου’.  Αυτό λοιπόν το διάστημα, είναι ένα επαναλαμβανόμενο στάδιο, το οποίο αποτελείται απο τα εξής στάδια: 1)βαριέμαι, 2)κοιτάω το ρολόι μου (εναλακτικά το κινητό), 3)αντιλαμβάνομαι την ώρα, 4)επαναλαμβάνω σταθερά ‘ααααχ, τωρα στην Ελλάδα θα κάναμε αυτό και τούτο. Στην αρχή πίστευα πως μόνον τα γεροντάκια το έκαναν, στην πορεία έπιασα τον εαυτό μου να το κάνει.

Κάθε μέρα παρατηρούσα τα στόματα των Ολλανδών (στη περίπτωσή μου) και τη δύσκολη- βαριά προφορά της γλώσσας τους. Την πρώτη κρυάδα την τρώς όταν με δόξα και τιμή προσπαθείς να εξηγήσεις κάτι αστείο (θεωρείς εσύ) στον ιντερνασιοναλ φρέντ σου και να, πως ναστο πω, δε σου βγαίνει αυτή η ρημάδα η μετάφραση......

Θές να πιείς ένα καφεδάκι (τουλάχιστον 2 ωρών) να ξεσκάσεις βρε αδελφέ, γιατί έσκασες. Στην Ολλανδία όπως και στη πλειοψηφία των δυτικών χωρών, κλείνεις ραντεβού. Ναι, καλα άκουσες. Όχι, όχι δεν εννοώ στέλνεις μήνυμα και κανονίζετε ραντεβού. Εννοώ, κλείνεις appointment με κανονισμένο χωροχρόνο και το γνωστό χολιγουντιανό ‘μισό να κοιτάξω την ατζέντα μου’.

Ο Έλλην στα χρόνια της κρίσης. Δυο είναι οι περιπτώσεις. Α) Αααααααα, τί ωραία!!! Είσαι έλληνας! Τι πολιτισμός, τι ιστορία, κουλτούρα, γκρίκ λόβερ κλπ, κλπ. Και Β)αααααααα πουλάκι μου!!! Είσαι έλληνας, δώς μου τα λεφτά που μου χρωστάς!

Με μεγάλη μου λύπη, συνειδητοποιώ οτι οι πρώτοι που πληρώνουν την εκδίκηση των ‘μεγαλοευρωπαίων’ για το χρέος, είμαστε οι έλληνες του εξωτερικού. Δε μιλάω τόσο για το χρήμα καθ’αυτό, όσο για τον ψυχολογικό πόλεμο που δεχόμαστε έξω. Ίσως είναι και λίγο στο αίμα μας, να τσιτώνουμε όταν μας θήγουν τη χώρα, ίσως όμως και αυτοί να το παρακάνουν. Δεν φταίνε όμως αυτοί, φταίνε οι άλλοι, οι δικοί μας, που παραμυθιάζουν τον κόσμο με μία ‘Ευρώπη ανοιχτή στην Ελλάδα’ και αυτή την Ελλάδα, την πήραν και την ξεζούμισαν. Εμάς τους ίδιους μας πήραν και μας ξεζούμισαν!

Παράδειγμα1: Προσπαθώ να νοικιάσω σπίτι. Έρχεται η ερώτηση κόλαφος : ‘Where are you from?’, ‘I am Greek’, ‘Hmmm, in that case, I would like you to give me six months in advance and your bank overview to see what goes in and out’.

Παράδειγμα2: Προσπαθώ να φτιάξω συμβόλαιο κινητής τηλεφωνίας, αλλα δεν μπορώ, γιατι η Ελληνική ταυτότητα είναι η μόνη ευρωπαική που δεν αναγνωρίζεται, ως επικύνδινη προς αντιγραφή και ψευδή στοιχεία.

Καθημερινός διάλογος 1: -Με λένε Αφροδίτη. -Οκ, και ποιό είναι το κανονικό σου όνομα;  - Αφροδίτη!  -Νόμιζα πως δεν είναι όνομα αυτό. –Είναι.

Καθημερινός διάλογος 2: -Είμαι απο Ελλάδα. –Α ωραία, για πες μου την άποψή σου για τη νέα κυβέρνηση. –είναι σύνθετο θέμα και δεν έχω αρκετό χρόνο –ναι, σαφώς, αφού φέυγετε και απο την Ευρώπη και το ευρώ.

Δεν φταίνε αυτοί. Δεν είναι δυνατόν  πάντα να φταίνε οι άλλοι. Φταίμε εμείς. Πάντα για μένα, φταίει αυτός που το αφήνει να συμβαίνει. Φταίει αυτός ο οποίος δεν ξέρει τόσο τον εαυτό του και την ιστορία του, ωστε να ακτινοβολεί.