Βαριέμαι.

Βαριέμαι.

Ξυπνάω κάθε πρωί μετά απο 9 αφυπνήσεις λες και με έχει πλακώσει ο προαστιακός. Πλένω μούτρο, πλένω δόντια και κοιτάζομαι στο καθρέφτη για περίπου ένα πεντάλεπτο. Νεκρό πεντάλεπτο. Δε κάνω κάτι, απλά νομίζω παίρνω σουρουπάκι φάση power nap.

Βρες ρούχα. Kλασσική διαδρομή: ντουλάπα – άπλωμα – τσεκάρισμα άπλυτα- άπλωμα – ντουλάπα. Τα χρώματα μου κυμαίνονται απο μάυρο έως ανοιχτό μαύρο.

Μπαίνω στο αμάξι. Αναστεναγμός. Που πάω πάλι ρε πούστη μου; Μου φταίνε οι πάντες και τα πάντα : ο μαλάκας που τρέχει και θα σκοτώσει κάνα παιδί αλλα και ο μαλάκας που πάει σα κότα και με καθυστερεί. Παρκάρω (χωρίς να έχω τραυματίσει κανέναν στο δρόμο – μπορώ να έχω επιτέλους κάποια έκπτωση απο την ασφαλιστική;)

Δουλειά: Σας μισώ όλους απο τώρα και έως τις 9:45 ΠΜ. «Καλημέρα!» -άκρα του τάφου σιωπή. Χρυσή μου... νομίζεις μου είναι εύκολο; Πες καλημέρα μωρή και ας πέσει κάτω.

Πότε θα τα βροντήξω όλα και θα φύγω απο εδω μέσα; Πότε επιτέλους κάποιος θα ανακαλύψει κάποιο απο τα ταλέντα μου;

Βαριέμαι.

Βαριέμαι.

Βαριέμαι.