The ride of fear. Τα λεωφορεία και ο τρόμος της ασφάλτου!

Ένα σκαλί ψηλότερα από την πιο τρομακτικότερη εμπειρία στον κόσμο, στον δείκτη 

τρομακτικότερης εμπειρίας στον κόσμο και στην κατηγορία ‘Χέζομαι πάνω μου- fear of the dark’, είναιιιιιι, ταρατα τααααμ τα ταααααμ…

..... Το να παίρνεις λεωφορείο στην Ολλανδία.

Θαρρώ πως και στην Ελλάδα συμβαίνει το κακό. Αλλά όχι. Όχι, όχι όχι….. Δεν καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάμε.

Είμαι σίγουρη πως στην αγγελία της συγκεκριμένης εργασίας αναφέρει με φωσφοριζέ bold γράμματα τουλάχιστον ένα χαρτί απολύσεως ψυχιατρείου ή νευρολογικής κλινικής. Δε μας νοιάζουν τα διπλώματα οδήγησης εμάς μανδάμ. Μας νοιάζει να γυαλίζει το μάτι.

Η πρόβα τζενεράλε, γίνεται με αγροτικό φορτηγό γεμάτο σακιά πατάτες και χωρίς καθόλου αισθήματα. Μία βασική άσκηση για να περάσεις το τέστ, είναι το κατά πόσο φρενάρεις απότομα σε χιλιοστά πριν από το φανάρι. Εάν τουλάχιστον ένα σακί με πατάτες δεν έχει πέσει, κόπηκες.

Στην Ολλανδία, όταν τρέχεις με ύφος ‘βοηθήστε με, έχω παιδιά που πεινάνε στο Κόσσοβο’  και έχεις φτάσει μπροστά ακριβώς από το λεωφορείο, συγχωρέθηκες.

Επιπλέον, ακόμα και αν έκλεισαν οι πόρτες του λεωφορείου πρίν 0,0008 κλάσματα του δευτερολέπτου και ενώ ανάσανες, δεν θα σε πάρει. Θα σε παρατήσει και θα σε κοιτάξει επιδεκτικά. Γιατί το αξίζεις. Γιατί τι και αν σκόνταψες; 

Σε αυτό το σημείο, θέλω να αναρωτηθούμε όλοι μαζί.... Πόσους πραγματικά χωράει ένα λεωφορείο; Μην είναι 100; Μην είναι 1,000; Προς το 1,000 γέρνω φίλοι μου, μιας και δεν έχει σημασία η ποιότητα στην Ολλανδία, αλλά η ποσότητα. Και όταν λέμε ποσότητα εννοούμε κάτι τέτοιο: 

Και έρχεται εκείνη η στιγμή που φωνάζει όλο χάρη ο οδηγός : Παρακαλώ πάτε πιο πίσω να μπούν και άλλοι (στα Ολλανδέζικα φυσικά και με μικροφωνάκι) . 

Ναι αγάπη, μισό να βγάλω το γάντι του σπάιντερμαν που πετάει ιστό αράχνης να κρεμαστώ από πάνω να βολευτούμε όλοι. 

Σε πρόσφατη εμπειρία μου:

Σχολάω από το πανεπιστήμιο, κουρασμένη, νευριασμένη και σαφώς κρυωμένη. Την ημέρα εκείνη ήμουν ταπί. Μετρώντας λοιπόν cent- cent τα λεφτά μου, βγαίνει ακριβώς, ΑΚΡΙΒΩΣ το εισιτήριο. Καθήμενη λοιπόν στο παγκάκι και αποχαυνωμένη ως συνήθως, μου πέφτουν πέντε cent κατω. Λέω ‘δε βαριέσαι μωρε; Πού να σκύβω; τα σηκώνω σε 5’. Και ψαααααααξε, ψαααααααααααααααααξε το δαχτυλίδι, με τα πολλά και τα λίγα, είχε πέσει σε μία μικρή χαράδρα ανάμεσα σε δύο πλακάκια. Περνώντας γρήγορα γρήγορα το βρίσιμο που έριξα και τη μαύρη μου τη μοίρα, σκέφτηκα πως ο οδηγός θα με αφήσει να μπω εάν μου λείπουν 5 cents.

ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ. Μικρή και ανόητη Τίτη. Τι νόμιζες; Θα φας εσύ 5 ολόκληρα cents από τον Ολλανδικό λαό; Σαφώς και δεν με άφησε και εφόσον δεν υπήρχε ATM κοντά, το πήγα ποδαράτο.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ποτέ, μα ποτέ, μη κάνετε το λάθος και εμπιστευτείτε την ισορροπία και τις δυνάμεις σας και σηκωθείτε όρθιοι πριν σταματήσει το λεωφορείο στη στάση που κατεβαίνετε. Θα το μετανιώσετε……

Και τώρα, αποκλειστικά πλάνα απο αληθινές μαρτυρίες fan του 'OMG!':

Καλό σας βράδυ!